Дзень сёмы

Сёння прывядзі да Мяне душы, якія асабліва ўшаноўваюць і праслаўляюць Маю міласэрнасць, і акуні іх у Маю міласэрнасць. Гэтыя душы найбольш смуткавалі над Маёю мукаю і найглыбей пранікліся Маім духам. Яны - жывое адлюстраванне Майго літасцівага сэрца. Гэтыя душы будуць ззяць асаблівым святлом у будучым жыцці. Ніводнай з іх не закране пякельны агонь. Кожную Я буду асабліва ахоўваць у гадзіну смерці.

Езу наймiласэрнейшы, Сэрца Тваё – сама любоў, прымi ў дом Найлiтасцiвейшага Сэрца свайго душы, якія асаблiва ўшаноўваюць i праслаўляюць велiч мiласэрнасцi Тваёй. Душы гэтыя, магутныя сiлаю самога Бога; сярод пакутаў i цяжкасцяў яны iдуць наперад, давяраючы Тваёй мiласэрнасці. Паяднаныя з Табою, Езу, душы гэтыя нясуць усё чалавецтва на сваіх плячах. Яны не будуць асуджаныя сурова, а мiласэрнасць Твая атуліць iх у хвiлiну смерцi.

Ойча спрадвечны, глянь вокам мiласэрнасцi на душы, якiя праслаўляюць i ўшаноўваюць Тваю найвялікшую ўласцівасць - Тваю невычэрпную мiласэрнасць, і якiя прабываюць у Найлiтасцiвейшым Сэрцы Езуса. Душы гэтыя з’яўляюцца жывым Евангеллем, рукi iх поўняцца ўчынкамi мiласэрнасцi, а сэрцы, перапоўненыя радасцю, спяваюць песню мiласэрнасцi Найвышэйшаму. Малю Цябе, Божа, акажы iм сваю мiласэрнасць паводле надзеi i даверу, якiя на Цябе ўскладалi. Няхай споўнiцца на iх абяцанне Езуса, якi сказаў ім: Душы, якiя будуць ушаноўваць гэтую Маю невычэрпную мiласэрнасць, Я сам буду баранiць у жыццi, а асаблiва ў гадзіну смерцi, як сваю хвалу. (Дзённік, 1224-1225)

Чытаецца Вяночак да Божай Міласэрнасці.